ธรรมชาติกับความแปรเปลี่ยนในคัมภีร์เต๋าเต๋อจิง

         ก่อนกล่าวถึงธรรมชาติและความแปรเปลี่ยนในคัมภีร์เต๋าเต๋อจิง  จะขอแสดงให้เห็นถึงความเชื่อมโยงของจารีตการคิดระหว่างคัมภีร์เต๋าเต๋อจิงกับคัมภีร์อี้จิง  ดังที่คัมภีร์อี้จิงได้สะท้อนให้เห็นแล้วถึงโลกทัศน์ของชาวจีนโบราณที่มนุษย์สามารถเข้าถึงธรรมชาติด้วยการสังเกตแบบแผนการแปรเปลี่ยนในธรรมชาติจนสามารถรวบรวมออกมาเป็นกฎเกณฑ์ต่างๆ คล้ายกับที่ปรัชญาตะวันตกเรียกมโนทัศน์นี้ว่า “Law  of  Nature”  หรือกฎธรรมชาติ  แต่แนวคิดในอภิปรัชญาจีนนั้น  มโนทัศน์ “Lawgiver”  หรือมโนทัศน์เกี่ยวกับผู้สร้างธรรมชาติไม่ได้มีความเป็นบุคคลเหมือน  “พระเจ้า” (Personalized  God)  เช่น  ในอภิปรัชญาของตะวันตกเลย

           มโนทัศน์ทางอภิปรัชญาของจีนเกี่ยวกับบ่อเกิดแห่งจักรวาล  คือ  มโนทัศน์เกี่ยวกับสิ่งสัมบูรณ์สูงสุดที่ให้กำเนิดสรรพสิ่ง  โดยเริ่มมีการกล่าวถึงว่า  คือ  “ไท่ชี่” (the  Great  Vital  Energy)  ในคัมภีร์อี้จิง  เรื่อยมาจนถึงการกล่าวถึง  “เต๋า”  (the  Way)  ในคัมภีร์เต๋าเต๋อจิง  แม้สิ่งทางอภิปรัชญา (Metaphysical  Entity)  ทั้งสองนี้จะมีนัยความหมายบางอย่างส่อให้เห็นว่าแตกต่าง  เช่น  อาจมองได้ว่า  “ไท่ชี่”  หมายถึง  พลังชีวิตของจักรวาลที่พอจะมีความเป็นรูปธรรมอยู่บ้าง  ส่วน  “เต๋า”  เป็นคำแทนสิ่งเร้นลับนามธรรมที่ไม่อาจสื่อถึงได้ด้วยภาษา  มีความหมายในเชิงอธิบายวิถีการดำเนินไปของสรรพสิ่งมากกว่าที่จะระบุถึงสิ่งใดอย่างตายตัว  แต่ยังมีลักษณะบางอย่างที่อาจพิจารณาได้ว่าทั้ง  “ไท่ชี่”  และ  “เต๋า”  นี้มีความสำคัญต่อกัน  นั่นคือการมีลักษณะเป็นบ่อเกิดของ