คัมภีร์บทที่ 9 เต๋าแห่งการปฏิบัติตน
เอามาให้เต็มๆ ไม่ดีเท่าหยุดมือ ลับมีดให้คม ไม่สามารถรักษาความคมไว้ได้นาน ทองหยกเต็มห้อง ก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ ร่ำรวยสูงส่งแล้วเย่อหยิ่ง เหลือภัยไว้ให้ตนเอง เมื่อได้รับความสำเร็จแล้วถอนตัวออก เป็นเต๋าของฟ้า
ความหมาย
การทำกิจการต่างๆ ควรทำพอสมควรแล้วถอยออก เหมือนกับเราลับของแหลมคม แม้ว่าจะลับให้มันคมอย่างไร ก็รักษาความคมไว้ได้ไม่นาน มีทรัพย์สินเงินทองมาก ก็ไม่สามารถรักษาไว้ให้อยู่กับตนเองได้ตลอด มันเสื่อมเสียไปจากเราได้ ร่ำรวยแต่ไม่อ่อนน้อมทำให้ชีวิตมีภัย เมื่อทำสิ่งใดสำเร็จแล้วหยุดมือ นั่นคือเต๋าแห่งฟ้า
บทสรุป
1. วัตถุ ทรัพย์สินเงินทอง จำเป็นมากสำหรับชีวิต แต่มิใช่สำคัญที่สุดสำหรับชีวิตมนุษย์ เราจะมีความสุข มีสุขภาพแข็งแรงหรือไม่ สำคัญอยู่ที่สภาพจิตว่างเปล่าได้แค่ไหน? จิตยิ่งว่างเปล่า ปลดปล่อยจากการเป็นทาสของวัตถุ เป็นอิสระอยู่เหนือวัตถุ ก็ยิ่งทำให้สมดุลเป็นธรรมชาติ มีความสุข และตรงกันข้ามกับจิตยิ่งเกาะติดกับการได้เสียทางวัตถุยิ่งมาก จิตถูกรบกวน ยุ่งยากไม่สงบ ยิ่งมาก ยิ่งขาดความสมดุลเป็นธรรมชาติยิ่งมีความทุกข์
ดังนั้น การทำธุรกิจต่างๆ ควรพอสมควร โดยเฉพาะเมื่อได้รับความสำเร็จแล้วหยุดมือถอยออก ไม่ยึดติดกับการได้เสียธุรกิจ รักษาความว่างเปล่าเป็นธรรมชาติของจิตไว้จะมีประโยชน์ต่อสุขภาพเป็นอย่างยิ่ง
2. ตามหลักการของเต๋า หากเราโลภทางวัตถุ ลำเอียงตนเองมากเกินไป เพื่อตนเองได้มาจะทำให้ตนเองเสียไป นอกจากได้มารักษาไว้เกิดความยุ่งยากมากแล้ว ยิ่งโลภมาก ก็ยิ่งทำการแข่งขันรุนแรง ทำให้ผู้อื่นเสียหายมาก เกิดความขัดแย้งทางด้านธุรกิจและสังคมมากขึ้นเป็นอันรายต่อชีวิต และสุขภาพมากขึ้น ดังนั้น เมื่อทำถึงระยะหนึ่งได้รับความสำเร็จแล้ว หยุดมือถอนตัวออก ให้ตัวเองพ้นจากการได้เสีย ปลดปล่อยจิตและร่างกาย จะทำให้มีความสุข มีประโยชน์ต่อสุขภาพร่างกาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น