คัมภีร์บทที่ 17 ฉันคือธรรมชาติ
ผู้ปกครองชั้นเยี่ยม ประชาชนที่อยู่ด้านล่างรู้ว่ามีเขาจริง ผู้ปกครองชั้นรองลงมาประชาชนให้ความสนิทสนมและยกย่อง ผู้ปกครองชั้นรองลงมาอีก ประชาชนหวาดกลัว ผู้ปกครองชั้นรองลงมาอีก ประชาชนรังเกียจ ความน่าเชื่อถือไม่พอ ทำให้ตนไม่เชื่อถือ ผู้ปกครองชั้นเยี่ยมว่างเปล่าสงบเป็นอิสระ ใช้คำพูดน้อยเมื่อบรรลุผลสำเร็จ ประชาชนพูดว่า เราคือธรรมชาติ
ความหมาย
ผู้ปกครองผู้คนในเมืองมีหลายรูปแบบ หลายลักษณะ
ผู้ปกครองชั้นสูงสุดใช้ธรรมะปกครองสั่งสอนประชาชนให้เป็นคนดี มีคุณธรรมไม่เห็นแก่ตน ผู้ปกครองชั้นนี้เป็นการปกครองแบบธรรมชาติ
ผู้ปกครองชั้นรองลงมา เป็นที่รับและสนิทสนมกับประชาชน ผู้ปกครองชั้นนี้นิยมและแสวงหาวัตถุ ทั้งยังนำพาให้ประชาชนชื่นชอบในวัตถุ ด้วยเห็นว่า หากผู้คนชื่นชอบในวัตถุ-ผู้คนชื่นชอบตน
ผู้ปกครองชั้นรองลงมา มิได้มีอำนาจ บารมีอย่างแท้จริง ประชาชนไม่นับถือ ต้องใช้กำลังบีบบังคับประชาชน เพื่อให้เชื่อฟัง
ผู้ปกครองชั้นล่าง มิได้อยู่ในศีลธรรม มิได้วางตัวให้เป็นที่รักของประชาชน และมิได้มีอำนาจบารมีอย่างแท้จริง เที่ยวบีบบังคับใช้กำลัง ประชาชนรังเกียจ ไม่ให้ความร่วมมือไม่นับถือ
บทสรุป
ผู้ปกครองที่ดี ปกครองแบบเต๋า คือปกครองแบบไม่กระทำ โดยใช้ตนเองเป็นแบบอย่าง วางตัวตำแหน่งต่ำ ส่งเสริมประชาชนให้มีจิตใจว่างเปล่า ไม่ส่งเสริมการนิยมวัตถุให้กินอยู่เรียบง่าย แต่อุดมสมบูรณ์ ไม่บีบบังคับประชาชนไม่ใช้คำสั่ง แต่ได้ผลเป็นอย่างดี เพราะคล้อยตามวิถีแห่งธรรมชาติ ประชาชนล้วนพูดว่า พวกเขาเป็นธรรมชาติทั้งนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น