คัมภีร์บทที่ 29 การปกครองแบบไม่กระทำ

คัมภีร์บทที่ 29 การปกครองแบบไม่กระทำ

           หากจะปกครองใต้ฟ้าแบบกระทำ  ฉันคิดว่ามันจะไม่ได้รับความสำเร็จ  ใต้ฟ้าเป็นสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์จะกระทำมิได้  ใครกระทำจะประสบความล้มเหลว  ใครยึดไว้ก็จะเสียไป  เพราะสรรพสิ่งมีเดินหน้ามีตามหลังมีเป่าเบาและเป่าแรง  มีความเข้มแข็งและอ่อนแอ  มีทั้งชัยชนะ  และความล้มเหลว  ดังนั้น  นักปราชญ์จึงละทิ้งสิ่งที่เกินควร  ละทิ้งสิ่งที่ฟุ่มเฟือย  ละทิ้งสิ่งที่

ความหมาย

           หากจะปกครองประเทศชาติด้วยการลำเอียงตนเอง  ใช้อำนาจและผลประโยชน์ของตนเองเป็นหลัก จะไม่ได้รับความสำเร็จ เพราะประเทศชาติและประชาชนนั้นศักดิ์สิทธิ์มาก                       มีพลังและความชอบธรรม  ไม่มีผู้ใดสามารถเอาชนะได้ใครจะลำเอียงตนเอง  กระทำด้วยการใช้ตนเองเสียไป เพราะสรรพสิ่งประกอบด้วยสิ่งตรงกันข้าม มีเดินหน้าตามหลัง เป่าเบาเป่าแรงเข้มแข็งและอ่อนแรง  มีชนะและแพ้ หากลำเอียงตนเอง ก็จะออกผลตรงกันข้าม  ทำให้ตนเองเสียไป  ดังนั้นนักปราชญ์จึงละทิ้งสิ่งที่เกินควร  สิ่งที่ฟุ่มเฟือย สิ่งที่สบาย เพราะการกระทำเหล่านี้มันลำเอียงตนเอง  กระทำเพื่อผลประโยชน์ของตนเองเป็นหลัก จะเป็นผลเสียต่อชีวิตและกิจการที่ปฏิบัติ

           บทสรุป

           1. การปกครองแบบกระทำ  คือ การปกครองด้วยการลำเอียงตนเอง ใช้ผลประโยชน์ทางด้านวัตถุของตนเองเป็นหลัก  ใช้อำนาจบีบบังคับให้ประชาชนปฏิบัติตามตนเอง สุดท้ายก็จะได้รับความสำเร็จ  เพราะประชาชนคือพลังอันมหาศาล  ไม่มีอำนาจใด  หรือกำลังใดของผู้ปกครองจะเอาชนะได้

           2. การปกครองแบบไม่กระทำ  คือการปกครองแบบไม่ลำเอียงตนเอง วางตัวตำแหน่งต่ำ  เสียสละตนเอง  เพื่อประโยชน์ของประเทศชาติและประชาชน  ไม่นิยมและหลงใหลวัตถุนิยมมีชีวิตที่เรียบง่าย  แสวงหาความว่างเปล่าให้กับจิต  ผู้ปกครองเป็นแบบอย่างที่ดีในการกระทำ

           3. ผู้ที่ฉลาดในการดำรงชีวิต  จะไม่ลำเอียงตนเอง  ไม่นิยมวัตถุ  และการกระทำที่เกินควร  ไม่ชอบความฟุ่มเฟือย  และแสวงหาความสุขทางด้านวัตถุ  เพราะตามหลักของเต๋าสรรพสิ่งประกอบด้วยสิ่งตรงกันข้าม  หากลำเอียงตนเอง  เพื่อตนเองได้มาจะออกผลตรงกันข้ามคือทำให้ตนเองเสียไป